Begin september vorig jaar zijn wij voor het eerst mama en papa geworden van ons dochtertje Billie. Na een goede maar hete (super warme zomer) zwangerschap braken mijn vliezen in de nacht van zaterdag op zondag.
Ik wist trouwens niet dat dit zo’n harde knak kon zijn, dat je ook echt kon horen!! Na een vlotte arbeid met na zo’n 4uur toch een epidurale en een vervelende knip kwam ons dochtertje op de wereld rond 11u in de voormiddag.
Daar lag ik dan lichtjes in shock naast een emotionele partner die voor het eerst een écht papa gevoel ervaarde.
De gynaecoloog van wacht werd opgeroepen voor een spoed-keizersnede en ze lieten ons zo’n 2 uur alleen. We wisten toen nog niet hoe groot ze was en hoeveel ze woog. Was alles wel oké? We gingen ervan uit van wel aangezien ze ons zo lang alleen lieten in de bevallingskamer.
Op voorhand hadden we besproken dat we gingen wachten met naar iedereen te bellen om hun het goede nieuws te delen maar aangezien we daar dan toch zaten en we met ons geluk geen blijf wisten, belden we dan toch al onze familieleden op.
Met als gevolg dat meer als de helft van onze vrienden en familie nog diezelfde dag zijn langs geweest om ons kleintje te komen bewonderen. Wij waren op dat moment al zo’n 2 dagen wakker dus onze eerste gezinsfoto’s zijn echt niet leuk om te zien aangezien we er nogal groggy uitzagen.
De 5 dagen dat ik in het ziekenhuis gelegen heb, ben ik vooral bezig geweest met de borstvoeding dat ik zo graag wou geven, dit is uiteindelijk niet lang gelukt omdat ik niet genoeg begeleiding kreeg in het ziekenhuis zelf.
Achteraf gezien had ik moeten doorbijten en de vroedvrouwen van de wolk moeten vragen om hulp.
Hulp vragen én vooral durven toegeven dat het even niet gaat was voor mij trouwens het moeilijkste van heel mijn zwangerschap. Ikzelf heb achteraf meer afgezien van de knip en de pijn in de rug als gevolg van die epidurale dus écht genieten kon ik nog niet.
Zo’n 2 weken heb ik in een adrenaline rush gezeten en daarna ben ik gekraakt. Toen pas kwamen alle emoties los. De eerste weken kregen we nog elke dag bezoek van nieuwsgierigen en de papa was er dan ook bij om me te helpen maar daarna ben ik echt in een put geraakt.
Zelfs naar de winkel gaan was zo’n organisatie dat ik meestal gewoon besloot om thuis te blijven en te wachten tot er iemand mee kon gaan. De vroedvrouwen kwamen langs en vroegen dan hoe het met mij ging. Die vraag, zo klein maar heeft zo veel betekent aangezien iedereen altijd maar vroeg hoe het met ons kindje ging.
Nu is ons Billie 7 maandjes oud en zo goedlachs, nu kunnen we écht genieten!
Het verhaal van Siel, mama van Billie.
