Mijn naam zegt het al, ik ben geen echte mama, maar een wensmama. Dat is eigenlijk geen mama, zelfs geen “geen echte”, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Zo lang al. Telkens ik de verhalen lees op jullie website van andere mama’s lees ik ze.
Gretig.
Vaak raken ze me, tot tranen toe.
Sinds een paar maanden besloot ik de stap te zetten naar de medische mallemolen om een bewust alleenstaande mama te worden. En terwijl ik nog geen enkele inseminatie achter de rug heb, werd ik al zoveel keer met twee voeten op de grond gezet. Iets in mij voelt behoefte om het te delen en vertellen.
Dagdagelijks werk ik met jonge gezinnen en pasgeboren baby’s en doet de mentale pijn soms zelfs fysiek pijn. Mijn collega’s wil ik (nog) niet op de hoogte brengen. In mijn omgeving zijn er een paar mensen maar ik merk dat ik ze al begin te sparen (ze leven te hard mee en ik wil ze niet mee in de put als ik in een put beland).
De eenzaamheid is hard – en tegelijk zo vertrouwd. Dit mailtje stuur ik ook anoniem omdat ik niet weet wie dit leest. Maar de behoefte om gehoord te worden lijkt zo groot. Misschien wil ik schrijven zodat het (anoniem) op jullie website kan (als dat telt, verhalen van geen-mama’s).
Misschien is het al gewoon genoeg dat ergens achter de verzenden-knop iemand zit die dit leest. Ik verwacht niets. Ik leer bij elke stap in het proces dat verwachtingen alleen maar pijn doen. Eigenlijk klopt dat niet, “ik verwacht niets”. Ik ben altijd te dom om te veel te verwachten en dan haalt weer iemand de al wiebelige grond onder mijn voeten weg.
Dit schrijven lijkt ook zo belachelijk, maar het feit dat jullie de verhalen van (andere) mama’s delen, doet me denken dat jullie dat kunnen, gewoon luisteren en ruimte geven.
Ik hoorde een podcast met Elke die me datzelfde gevoel gaf. Dus, ook al is dit misschien genoeg of al teveel.
Dankjewel voor dit hokje op jullie website dat me uitnodigde om te typen. Wie weet is het één piekernacht minder.
Veel liefs, van een wensmama.
Lieve wensmama,
Wat moedig van je om je verhaal te delen.
Mama ben je vanaf het moment dat je nog maar aan een kind denkt. Dat kindje neemt onvermijdelijk plaats in je hoofd en hart. Het duikt op in je toekomst, want in gedachten zit je kindje al bij jou aan tafel.
Elke mama, elke vrouw is bijzonder voor ons, want ze hebben allemaal iets gemeen. In hun dromen is er een kind. In hun hart zit een verlangen om het goed te doen, en iedereen doet op haar manier haar best.
Omdat je verhaal het verhaal is van heel wat vrouwen, delen we het heel graag. Want je verhaal zal steun bieden, sowieso, een kind wensen is eenzaam en hopelijk helpen warme reacties jou. Je bent niet alleen.
Zo blij dat je mailde. Net jou willen we bereiken, omdat ook jij hebt nood hebt om je verhaal te delen.
Liefs Elke
