In januari 2019 waren we dolgelukkig met een positieve zwangerschapstest. We konden de zwangerschap altijd samen doormaken. Omdat ik meestal pas ’s middags begon te werken kon mijn vrouw de gynaecoloog zo plannen dat ik altijd mee kon.
Lien was uitgerekend op 9 oktober 2019. De datum begon te naderen en we moesten regelmatig op controle. Op 7 oktober kregen we alvast hoopvol nieuws: Lien had al 4 cm ontsluiting, het was kwestie van tijd dat we onze dochter in ons armen konden nemen. Toch gingen de dagen voorbij en werd Lien nauw opgevolgd omwille van verhoogde kans op zwangerschapsvergiftiging. Op 13 oktober gingen we weer naar het Imelda ziekenhuis waar we te horen kregen dat we ’s avonds binnen moesten komen voor de inleiding. We genoten nog van een zonnige dag en gingen nog even langs de boerderij van men familie voor een ijsje, een laatste uitje met ons twee. Lien heeft toen het gesprek opengetrokken over mijn angsten. Een nieuw gezinslid brengt immers veranderingen met zich mee en ze wou graag weten hoe het met me ging. Ik nam in het verleden medicatie tegen angsten, maar met de juiste ondersteuning nam ik deze al maanden niet meer. Toch vond zij het nodig om dit gesprek op gang te trekken, en daarvoor ben ik haar nu zeer dankbaar. Het is niet zo evident voor een buitenstaander om te zien wanneer dit me overvalt. Ik kruip dan letterlijk in mijn stulpje. Lien wou heel graag dat ik duidelijk zou aangeven als het niet meer zou gaan met mij. Ik ben achteraf gezien blij dat dit gesprek vooraf nog plaatsvond.
Maandagavond 14 oktober werd er na een lange inleiding en weinig ontsluiting beslist dat er een keizersnede werd gedaan. Beiden met een dubbel gevoel: oef de strijd is gedaan, maar oh nee een operatie…
Onze hospitalisatie dekte helaas geen eenpersoonskamer en supplementen, de reden waarom we kozen voor de meerpersoonskamer, waar Lien 5 dagen gezellig alleen lag. Het grote nadeel was dat ik als nieuwe papa niet kon blijven slapen in het ziekenhuis. Elke avond keerde ik alleen naar huis. 6 dagen lang moest ik vrouw en kind achterlaten. De eerste nachten waren niet zo erg, maar nadien werd het zwaarder. Je creëert echt heel snel een vaderschapsgevoel, waardoor het steeds moeilijker wordt om vrouw en kind achter te laten. Bovendien stond ik de eerste dagen alleen in voor vele zaken. Kaartjes sorteren, in de bus steken, overal op en af naar toe rijden, etc. Telkens ik aankwam in het ziekenhuis kwam er ook nog veel bij mij terecht. Eerste badje bij mijn dochter Jade, haar bij de mama leggen als ze borstvoeding kreeg, ze nieuwe pamper geven, aangeven bij de gemeente, de drukte van de bezoeken ontvangen, … en ga zo maar door. Het hoort er allemaal bij, en eigenlijk zijn dat best leuke ervaringen. Maar de lange dagen putten je fysiek en mentaal toch ook uit. Toen donderdag 18 oktober het laatste bezoek vertrok, werd het voor mij echter te veel. De angst overviel me enorm! Door het gesprek met Lien voor de bevalling kon ik door weinig woorden aangeven dat het niet meer ging. Naar huis gaan zonder Lien en Jade zag ik toen echt niet zitten.
Lien ging dan ook zelf aan de alarmbel trekken. De vroedvrouw die elke dag aan ons bed stond was heel begripvol en dat was aangenaam. Toch voelde we ons niet volledig geholpen…We konden beroep doen op buren die ons een matras en slaapzak brachten zodat ik in het ziekenhuis kon blijven slapen. Er stond echter een bed in de gang, maar mocht omwille van verzekering niet gebruikt worden.
Het was lastig om zelf aan te geven dat het niet meer ging. Ikzelf heb die durf niet altijd om met mijn probleem naar buiten te komen. Daarvoor ben ik Lien heel dankbaar dat zij extraverter is en ook wel de moed had om dit aan te kaarten. Zij gaf ook altijd heel hard aan dat ze het jammer vond dat er steeds elle lange vragenlijsten werden voorgelegd aan de vrouw, maar dat er eigenlijk weinig tot niets aan de partner wordt gevraagd. Een vrouw moet fysiek en mentaal veel doorstaan, maar ook voor de partner is het een volledig nieuw evenwicht zoeken in de nieuwe gezinssituatie.
