6 oktober 2018, exact 6 weken na onze trouw, een dag die ik nooit meer zal vergeten. Na een heel lange cyclus ging ik er vanuit dat er medisch wel weer iets mis zou zijn daarbinnen.
Om de gynaecoloog een stap voor te zijn deed ik een zwangerschapstest die ik nog had liggen van bij de vorige zwangerschap. Want zwanger, dat kon toch écht niet, en dat moest ik met zekerheid kunnen bevestigen wanneer ik de dokter zou bellen.
Drie minuten later zat ik op het toilet met tranen in mijn ogen, de bibber op mijn lijf en puur ongeloof te kijken naar die 2 lijntjes. Nog nooit was een test zo snel zo duidelijk…
In die paar minuten was mijn (ons) hele leven op zijn kop gezet. Het cadeau waar we 6-7 jaar geleden zo lang op moesten wachten en zo vaak om gewenst hadden, voelde nu aan als een vreselijk dilemma.
Met al 3 kindjes (die er kwamen met medische hulp) voelde ons gezin namelijk helemaal compleet. Ik heb altijd van de daken geschreeuwd dat een vierde er écht niet zou komen.
De weken en maanden die volgden waren emotioneel gezien niet de gemakkelijkste voor mij. Er zijn veel momenten geweest waarop ik wilde dat ik de tijd kon terugdraaien, soms zelfs wenste dat de natuur zou beslissen in onze plaats, bang voor wat komen zou. Zou ik hem ook graag kunnen zien? Wat als het een huilbaby was en ik enkel boosheid zou voelen? Wat als, wat als, wat als…
Tegelijk voelde ik me zo schuldig naar dat kleine mensje in mijn buik dat ik die dingen nog maar durfde denken. Bang dat hij al in mijn buik zou aanvoelen dat ik het moeilijk had met zijn aanwezigheid. Dat schuldgevoel is iets waar ik nog steeds mee worstel. Dat ik niet vanaf moment 1 dolgelukkig was met mijn zwangerschap kan ik helaas niet meer veranderen, maar ik kan er wel de rest van mijn leven voor waken dat onze kleinste zich nooit ongewenst of teveel zal voelen.
Want ook al was dat ondertussen slapende hoopje mens op mijn borst niet ons ‘plan’, hij neemt gelukkig evenveel plaats in mijn hart in als de andere kinderen.
Dit schrijven voelt heel open en kwetsbaar (misschien zelfs net iets té), maar wie weet kan mijn eerlijkheid iemand anders laten voelen dat het ok is om niet de hele tijd op wolkjes te lopen omdat je zwanger bent. Dat je dat om wat voor reden dan ook soms ook best moeilijk mag vinden.
Ik ben dan ook heel dankbaar voor het luisterend ook dat ik steeds vond bij mijn vroedvrouw. Om mij te helpen al die gevoelens een plaatsje te geven, om me gerust te stellen dat het echt wel ‘normaal’ is om het zo te beleven, én voor de wetenschap dat er altijd een vangnet klaar zou staan wanneer ik toch eens van mijn wolk zou vallen, of het nu een grijze of een roze was.
Een verhaal van Fran
