Een zwangerschap die lang duurde, het verhaal van een inleiding
5 september 2018 zou D-day voor ons zijn. En wat keek ik daar naar uit. Hoogzwanger zijn in de loeihete zomer van 2018, het was áfzien. Dikke voeten, heupen die allang gezwicht waren onder al die extra kilo’s, niet meer in bed kunnen slapen, want álles deed daar toch maar pijn en ik kon evengoed toch maar in de buurt van het toilet blijven hangen want mijn blaas was nog maar zo groot als een rozijn had ik de indruk.
5 september passeerde, géén baby. Om de dag naar het ziekenhuis om een half uurtje aan de monitor te gaan hangen. Maar ik had goede hoop, het zou wel komen, uiteindelijk bevallen veel vrouwen met hun eerste kindje een week later (naar ‘t schijnt).
Een week later, géén baby. De afspraak voor een inleiding werd al gemaakt. Nee nee, dat wilde ik niet. Kom, ‘strip’ die boel daar beneden maar. Ik had toch al 3 cm ontsluiting volgens de vroedvrouw in Imelda. Goed nieuws, het zal wel beginnen dan, anytime now!
Ondertussen had ik al ananasharten gegeten, gaan wandelen (of gaan waggelen), pikante Chinees besteld, nogmaals de vliezen laten strippen,.. (alles dat ik maar kon vinden dat enigszins zou kunnen helpen om de boel in gang te zetten.) De baby had er geen zin in.
14 September ging het dan gebeuren, met tegenzin, maar ze laten je nu eenmaal maar 10 dagen overtijd gaan. De avond ervoor mocht ik binnenkomen en zou de nacht spenderen in het bed waar ik uiteindelijk in zou bevallen, hoera! Om 5u ‘s morgens stonden ze aan mijn bed, ik had welgeteld één uurtje kunnen slapen, ik kon toch alleen maar denken: morgen ontmoet ik mijn kind, eindelijk!!! Eerst een pilletje om de baarmoedermond te verweken, dan nog een lavement.
Dat mocht ik gelukkig zelf zetten. ‘Probeer dat toch een 15-tal minuutjes op te houden’. Moet zeker lukken. Nee, haha! Dat waren een zware 15 minuten. #heeleerlijk.
De volgende stap: de vliezen breken. Dat zou geen pijn doen. (Dat was niet waar.) De assistente had eenmaal geprobeerd, nogmaals geprobeerd, leek niet te lukken.. De gynaecoloog probeerde dan maar, en nog eens. Er zat geen vochtblaasje waardoor ze dachten dat het niet lukte. Maar toen kwamen ineens die verschrikkelijke weeënstormen.
Ik had me op voorhand voorgenomen om te bevallen zonder epidurale verdoving, geen grote fan van het idee dat een naald mijn ruggenmerg zou penetreren.
Het was zo intens, ik kon ze niet meer opvangen. Een halve minuut om te recupereren, mijn vriend maar 8-tjes masseren op mijn rug alsof z’n leven ervan af hing (z’n leven hing er in het heetst van de strijd misschien wel een beetje van af.)
Ik had al drie keer gesmeekt om een epidurale verdoving ondertussen. Het kon me toen zelfs niet meer schelen moesten ze het met een kettingzaag komen zetten. Toen de zoete verdoving z’n ding begon te doen, ging alles plots heel erg snel. In no time naar 10 cm ontsluiting. Een 5-tal keer persen en daar was ze.
Ik herinner me nog dat ik instinctief naar haar greep en dat de gynaecoloog zei: ja, pak ze maar!! Wauw!
En dan ben je ineens mama en papa.
Ik was vastberaden om borstvoeding te geven. Dat leek toch gecompliceerder dan ik had verwacht en het maakte onze kraamtijd er niet rooskleuriger op. Ik kreeg heel tegenstrijdige adviezen: “zéker 3u tussen elke voeding laten” “nee hoor, borstvoeding werkt op vraag en aanbod, leg gerust zo vaak aan als je wil”. Ik ben nogal gesteld op controle en aangezien ik hier allesbehalve controle over had, werd ik hier enorm onzeker van. Komt ze wel voldoende bij? Heeft ze wel genoeg plasluiers? Krijgt ze überhaupt wel iets naar binnen? Ik was héél erg moe van de bevalling, de commotie, het bezoek op de eerste dag…
En daar lag ik dan ‘s nachts, alleen op de kamer met een huilend, hongerig baby’tje. Haar gewicht bleef zakken, ik kreeg te horen dat ik dus toch niet op dag 3 naar huis zou mogen, tenzij ze miraculeus toch plots op een goed gewicht ging komen.
Op de derde dag kreeg ik wat info omtrent de beruchte babyblues. Ikke? Niet nodig, super happy :-). Enkele uren later mochten we toch naar huis, haar gewicht ging weer de goede richting uit. Op de parking begon het: we kregen de autostoel niet goed vast met de riemen, want dit hadden we uiteraard niet getest op voorhand. Tranen met tuiten, heel de rit naar huis.
En dan zou Stien komen, geweldige, lieve Stien, onze vroedvrouw. Wat een verademing. Daar keek ik zo naar uit. De borstvoeding kwam in orde, Emma werd elke dag gewogen en kwam goed bij. Geen vraag was te veel. Het was vallen en opstaan, maar het werd elke dag makkelijker.
Woorden schieten me eigenlijk te kort om te beschrijven wat De Wolk voor ons heeft betekend, zowel tijdens de zwangerschap als in de kraamtijd én nog lang daarna!
De liefde voor dat kleine wezentje groeit elke dag. Mama worden is màgisch!
Heleen Larsen, mama van Emma
