‘Ga je borstvoeding geven mevrouw?’ Ik hoor Rita de vroedvrouw het nog vragen, terwijl ik zondag ‘s morgens heel vroeg dubbel geplooid van de pijn met mijn kont sta te wiegen helemaal voorovergebogen met mijn handen steunend op het bed.
Ja, natuurlijk, was mijn antwoord (en dat zou wat mij betreft bij iedereen het antwoord moeten zijn) ik ga het alleszins proberen en we zien wel.
20 november 2016 om 7u51 wordt Leon geboren, 2250gr en 46cm, na een arbeid en bevalling van net geen 8u. De gynaecoloog van wacht, een boerse vrouw, pakt hem aan en zegt iets wat ik mijn hele leven ga onthouden – Da’s geen 3kg zenne, da’s ene voor de couveuse – en legt hem op mijn buik. Hij is meteen goed wakker en kijkt de wereld in met grote vragende ogen, recht in de ogen van zijn papa, die dit moment ook nooit zal vergeten.
Verslagen waren we, 2 kersverse ouders met een veel te kleine en lichte baby die in de couveuse moest. We waren wel naar de infoavond in het ziekenhuis geweest enkele maanden voordien, maar de couveuse was iets wat ik niet wou zien, ik kon er niet tegen. Dat had ik dus beter wel gedaan, dan had ik misschien enige clou van wat er daar allemaal te gebeuren stond.
We mochten nog even samen in het verloskwartier blijven, gezien het niet druk was, zodat we eerst elkaar wat konden leren kennen en Leon zijn eerste slokjes melk kon doen. Wonderbaarlijk hoe zo’n kleine baby zoveel kracht kan opbrengen en meteen weet wat hij moet doen, zoeken naar een tepel en happen. Een vriendin (en vroedvrouw in het Heilig Hart in Lier) heeft ons die eerste momenten bijgestaan, daar blijf ik ze eeuwig dankbaar voor.
Maar dan het onvermijdelijke moment, Leon moest naar de couveuse, de kinderarts nam hem mee en weg was hij. Ik kan nog altijd niet uitleggen hoe ik mij toen voelde, leeg maar tegelijk vol, opgelucht maar tegelijk zo bezorgd en eenzaam, ongelofelijk eenzaam.
We mochten steeds bij hem, daar op de neonatologie, maar dit scenario stond mijlenver van wat ik mij had voorgesteld. Ik lag op een tweepersoonskamer (iets met hospitalisatieverzekering enzo) en aan de andere kant van de kamer lag natuurlijk wel een mama met baby die bezoek kreeg en gelukkig was terwijl ik – vooral ‘s nachts – echt moederziel alleen was. Mijn partner naar huis en mijn verse baby helemaal alleen in een plastic bakje op een andere verdieping.
Vrijwel meteen heb ik met Elke gebeld en onze situatie uitgelegd, zij verzekerde me dat we op De Wolk konden rekenen en dat, van zodra we thuis waren, er meteen iemand langs zou komen om de opvolging van Leon te verzekeren.
Ik zat constant bij Leon, ik moest en ik zou de borstvoeding op gang laten komen en liet hem zo veel mogelijk pogingen doen te drinken. Hij worstelde ermee want hij was heel moe en wou steeds slapen. De vroedvrouwen kwamen met tips zoals natte washandjes en aan zen voetjes kietelen om hem toch maar wakker te kunnen houden. Niets scheen te helpen, Leon was te zwak om zelf goed te kunnen drinken en we moesten het na een dag en nacht proberen over een andere boeg gooien. Hij heeft zelfs even een sonde gekregen omdat ze twijfelden of hij wel genoeg geplast en dus gedronken had maar gelukkig hebben ze deze maar 1 keer echt gebruikt.
De dag na mijn bevalling ben ik beginnen afkolven, ik had zelf geen flauw idee hoe dat werkte en kreeg van de vroedvrouw een hele set flesjes, schilden en een dubbele kolf met een proper geplastificeerd ‘kolfschema’. Mijn ietwat romantische kijk op borstvoeding werd meteen de kop in gedrukt toen ik als een stuntelende melkkoe met 2 flesjes aan een zuigende en pompende machine hing. Eerst een warm kersenpitkussen op mijn borsten leggen, dan masseren met platte handen en ronde bewegingen, dan 5 minuten kolven, terug masseren, terug 5 minuten kolven, terug masseren en dan 7 minuten kolven. Dan alles afwassen en een verdieping hoger met mijn verse flesjes.
Daar maakten de vroedvrouwen de juiste hoeveelheid klaar voor Leon en kon ik hem met een flesje beginnen voeden. Dat was voor hem minder vermoeiend maar dan nog kreeg ik hem heel moeilijk wakker en duurde zelfs een miniflesje gemakkelijk een uur eer hij dat op had. Ik ging pas terug naar mijn kamer als Leon sliep in zijn bedje, ik kon hem niet daar achter laten als hij nog wakker was, dat deed mij teveel pijn. Soms had ik dus maar een half uurtje ‘vrij’ om een douche te nemen of te slapen of te eten en dan begon de routine opnieuw, kolven, afwassen, naar boven, voeden en knuffelen, terug naar mijn kamer. Klokje rond. Ik was een wandelend lijk, voelde het bloed in mijn aderen pompen als ik ging liggen in bed en had ijszakken nodig om de stuwing in mijn borsten te kalmeren.
Gelukkig bleek ik een kolfwonder te zijn en had ik meteen ‘veel’ melk voor de eerste dag. Na dag 2 mocht ik het opklimschema niet meer gebruiken maar moest ik stoppen bij 90, ik ben dus met een voorraadje ingevroren melk naar huis kunnen gaan na 7 dagen, al wilden ze mij perse na 4 dagen naar huis sturen, zonder baby, want Leon was te licht en lag nog in de couveuse.
Opnieuw belde ik met Elke, helemaal in zak en as, en zij steunde me in mijn gevoel dat ik bij mijn baby moest kunnen blijven, no matter what.
Mijn zuurverdiende borstvoedingsstart kon ik anders wel in de vuilbak gooien, ik ging in geen geval naar huis, al bleef ik daar op neonatologie op een stoel zitten. 22km afstand is nu eenmaal te ver om op en af naar huis te gaan en borstvoeding te blijven geven. Ik was ten einde raad en schakelde de sociale dienst van het ziekenhuis in, stookte het personeel van de neonatologie en de kraamafdeling op en smeekte mijn gynaecologe de oren van haar hoofd, alles, zodat ik maar samen met Leon kon blijven.
Ik kreeg 1 dag respijt, die dag verhuisde Leon ook van een verwarmde couveuse naar een ‘gewoon’ bedje en probeerde ik ook opnieuw live borstvoeding te geven, met tepelhoedjes kon hij met zijn kleine mondje wel happen en dronk hij al een halve voeding. Dan werd hij gewogen en moest ik meestal nog een beetje mamamelk met het flesje proberen te geven.
En toen werd overleg gepleegd wat er met hem moest gebeuren. De kinderarts, mijn gynaecologe en enkele vroedvrouwen van neonatologie bogen zich over ons ‘geval’. Het verdikt; Leon mocht mee op de kamer omdat de borstvoeding wel goed ging en hij elke dag flink zijn grammetjes bij kwam!
Gevochten heb ik, om bij hem te kunnen blijven, om de borstvoeding op gang te laten komen en om een band te kunnen opbouwen met mijn kleine, lichte baby’tje dat niet bij mij op de kamer mocht.
Vanaf het moment dat we eindelijk samen op de kamer lagen – het voelt alsof dit een eeuwigheid was, maar eigenlijk waren het maar 4 dagen couveuse – ging de borstvoeding veel beter, moest ik niet meer kolven en dronk Leon met meer moed en doorzetting. Ik wekte hem flink om de 3u het klokje rond en bleef geloven in de borstvoeding, gezien dit voor hem wonderen scheen te doen en hij elke dag bij kwam. Na 2 dagen ons eigen ding doen was ik het meer dan beu in het ziekenhuis, ik had al 7 dagen geen frisse lucht meer gehad, en riep ik de kinderarts erbij. Ik wou naar huis, niemand kon mij meer tegenhouden. Zo kregen we Leon mee naar huis, terwijl hij nog geen 2500gr woog en hij verdronk in de maxicosy, op voorwaarde dat hij goed opgevolgd kon worden door de vroedvrouwen aan huis. Jullie dus!
Elke was er de dag na onze thuiskomst in de voormiddag meteen bij en was heel enthousiast dat Leon zelfs na de eerste nacht thuis nog was bijgekomen.
We hebben heel veel steun gehad aan Elke en vooral ook aan Melissa, die de volgende consultaties bij ons thuis deed en waarbij ik altijd terecht kon met mijn soms ridicule vragen. In het begin wilde ik alles misschien té juist doen en was ik echt helemaal geobsedeerd door het voeden en het bijkomen en had ik heel veel houvast nodig. Hoeveel minuten had hij gedronken, had hij wel genoeg gedronken, moest hij nu alweer drinken, welke kant moest ik geven. Voor mij was het echt niet de gemakkelijkste weg die borstvoeding, het deed ook nog eens pijn maar gelukkig heb ik nooit kloven gekregen, ik smeerde creme en gebruikte hydrogel pads bij de vleet.
Ik nam me voor borstvoeding te geven tot ik terug moest gaan werken want ik had echt best veel pijn in het begin, Leon moest zijn drinktechniek bijschaven en ik moest verschillende houdingen proberen en op verschillende manieren aanleggen. Het was heavy en ging alles behalve vanzelf maar ik heb volgehouden. Na ongeveer 2 maand hadden we eindelijk onze draai gevonden, werd de pijn minder en ging het voeden vlotter.
Maar dan kwam het moment dat ik terug moest gaan werken.
Melissa stelde voor toch eens een weekje te proberen met kolven op het werk, we stelden samen een schema open wonderwel ging dat ook, mits veel organisatie! Kolven, melk bewaren, flessen steriliseren, melk meegeven naar de crèche, alles weer afwassen, steriliseren en opnieuw beginnen. Soms leek mij poedermelk bij water gooien heel erg gemakkelijk. Vooral toen ik het gevoel had dat mijn productie begon terug te lopen. Venkelthee, lactil capsules, gedragen pyjamaatje om aan te ruiken bij het kolven, foto’s en filmpjes van Leon, alles heb ik geprobeerd en ik ben er gelukkig door geraakt!
Vanaf het moment dat Leon aan vaste voeding mocht beginnen werd het voor mij eigenlijk echt gemakkelijker. In plaats van 2 keer kolven op het werk ben ik nu 1 keer aan het kolven en kan ik Leon nog voldoende melk meegeven naar de crèche voor overdag. Als hij bij mij is drinkt hij wanneer hij wil, ook na de groenten en het fruit. Ik moet hem niets meer leren nu, hij hapt aan als een volleerde vis en is een professionele borstbaby geworden na bijna 9 maanden nu.
Mensen vragen mij soms, geef jij nog altijd borstvoeding? Wanneer ben je van plan te stoppen? Ik zie geen enkele reden om te stoppen, ik ben nu eindelijk op een punt dat het mij geen moeite kost en ik ben blij met elke dag extra die ik Leon geen kunstvoeding moet geven. Het is een deel van ons geworden, het hoort er gewoon bij. Ik voel mij zò vrouw en het geeft me echt vleugels dat ik zelf, met mijn eigen lichaam, mijn kleintje kan voeden en kan zien groeien. Het blijft voor mij iets ongelofelijk wonderbaarlijk waar mensen in deze ratrace en kunstmatige wereld veel te weinig bij stil staan.
In mijn omgeving wordt er heel weinig borstvoeding gegeven omdat ze het ‘vies’ vinden of teveel gedoe, of gewoon niet gemakkelijk. Ik heb echt het gevoel dat er te weinig aandacht is voor de voordelen die borstvoeding heeft, hoofdzakelijk voor de baby. Er wordt zo licht over gegaan en kunstvoeding is en blijft nog altijd de meest logische keuze en dat vind ik zo jammer!
Ik geloof nooit dat kunstvoeding had gedaan wat borstvoeding voor Leon heeft gedaan en nog steeds doet. Van een fijn, klein mannetje van 2160gr (zijn laagste gewicht) is hij in snel tempo van ergens ver onder de curve stijl omhoog geklommen. Als je hem nu ziet is hij helemaal bij, hij heeft helemaal geen achterstand terwijl ik daar zelf als de dood voor was.
‘t is iets wat voor mijn part bij een vrouw op haar CV zou moeten staan; heeft borstvoeding gegeven. Dan kan je er als werkgever zeker van zijn dat het een vrouw is met ballen aan haar lijf, met doorzettingsvermogen, met moed en met een allesoverheersende liefde voor het leven en de wonderen van de natuur.
Ik wil graag nog even een eervolle vermelding maken van de man van mijn leven en top-papa van Leon, Nicolas. Zonder hem was het hele borstvoedingshoofdstuk ook helemaal niet geworden wat het nu is. Hij heeft altijd als een blok achter mij gestaan, nooit iets in twijfel getrokken, mijn bevoorrading gedaan (lees: drinken en eten gebracht voor een aan de zetel gekluisterde mama) en vooral nooit gevraagd wanneer ik van plan ben te stoppen ? Ik heb het dus echt getroffen met een partner zoals hij!
Ik zou het in ieder geval echt niet anders willen, dit is wie wij zijn!
Bedankt om de tijd te nemen mijn verhaal te lezen en mijn foto’s te bekijken en ook nog eens bedankt voor alle hulp en positiviteit die wij van jullie mochten ontvangen.
Laura Fierens & Leon – Winnaar wedstrijd borstvoedingsfotoshoot
