Soms is loslaten moeilijker dan vasthouden
De week van de borstvoeding.
Een week waarin borstvoeding in de kijker wordt gezet. En ja, die week mag er zijn. Die week moet er zijn.
Ik ben altijd ontroerd als ik foto’s van mama’s met hun baby aan de borst zie verschijnen. Mama’s waar ik het verhaal van ken, waarvan ik aan de zijlijn stond, waar het niet makkelijk was en nu terecht fier zijn, waar ze geraakt zijn. En tijdens de week van de borstvoeding is het hun recht om te schitteren.
De laatste jaren wordt gelukkig ook gesproken over keuzes maken en steun vinden is de keuze die je maakt. Respect voor die keuze.
Er wordt gezegd, leve borstvoeding, leve flesvoeding, leve bewuste geïnformeerde keuzes.
Waarom heb ik tijdens die week van de borstvoeding dan zo’n knagend gevoel? Waarom wringt het altijd een beetje als ik posts maak over borstvoeding? Omdat er heel wat vrouwen zijn die geen keuze hadden.
Er zijn altijd mama’s die verdrietig zijn tijdens de week van borstvoeding. Verdrietig om wat ze zo graag wilden en voor hen niet kon. Verdrietig omdat dit niet hun keuze was. Ik had het hun zo gegund om ook te schitteren met een baby aan de borst.
De vraag: “Geef jij borstvoeding?”, is dan een steek in hun hart. Hun antwoord: “Bij mij lukte het niet” lijkt ook niet te volstaan, want waarschijnlijk was er onvoldoende voorbereiding, geen professionele begeleiding of geen juiste kolf.
Dit wil ik even rechtzetten. Borstvoeding draait niet enkel om motivatie, goede voorbereiding of intense begeleiding.
Soms lukt het niet. Alles werd er uit te kan gehaald. Er werd verder gegaan, waar het al te ver was. Wat dan vaak volgt, is een schuldgevoel. “Ik voel me zo schuldig dat het bij mij niet lukt, bij mij niet gelukt is.”
Ik probeer dan te luisteren, te luisteren naar het verdriet en mee te helpen om schuld om te buigen naar spijt. Tuurlijk is het spijtig, maar het is niet jouw schuld.
En dan is loslaten moeilijker dan vasthouden.
Liefs Elke
