Na een laatste avontuurlijke reis naar Costa Rica was voor ons de tijd daar, in juli 2018 begonnen we eraan. Een half jaar eerder hadden we de beslissing genomen: de pil werd stopgezet, we hadden een eerste consult bij de vroedvrouw en ik was gestart met foliumzuur. We waren dolenthousiast en dachten elke maand dat deze hem zou worden. We hadden (gelukkig) al snel door dat er iets niet klopte. Mijn cyclus bleef maanden lang heel onregelmatig en eind oktober verwees mijn huisarts ons door naar de dienst fertiliteit.
Na een maand vol verschillende testen en regelmatige ziekenhuisbezoeken kwam het verdict: ik heb PCOS. Concreet betekent dat, dat er geen follikel uitgroeit tijdens het eerste deel van de cyclus en dat er geen eisprong plaats vindt. Nogal essentieel als je graag zwanger wilt worden. In december gingen we vol goede moed van start met ons fertiliteitstraject. Het werd een traject van een jaar; vol bloed, zweet en tranen (en dat mag je alle drie heel letterlijk nemen).
Achteraf gezien is een jaar niet eens zo lang. Maar als je in het traject staat, weet je niet wanneer dat positieve nieuws er eindelijk komt. De onwetendheid en de teleurstellingen die zich maand na maand opstapelen wegen enorm. Daarnaast wordt je lichaam volgepompt met hormonen in de hoop dat er een eisprong geforceerd kan worden.
We zijn gestart met pilletjes (Femara), maar daar reageerde ik niet voldoende op. Het nadeel van de pilletjes is dat je deze gedurende 5 dagen moet nemen (dag 3 tot 7 van de cyclus) en dan moet afwachten. Na een week zie je dan pas hoe je lichaam reageert. Elke maand werd de dosis wat verhoogd in de hoop zo de juiste dosering te vinden voor jou lichaam. Maar zelfs op de maximum dosering was de ene follikel die groeide (als er al een groeide) nog te klein. Na 4 maanden zijn we overgeschakeld op spuiten (Gonal F). Elke dag moest ik een spuit in mijn buik zetten en elke week moest ik 1 à 2 keer naar het ziekenhuis voor opvolging (nog voor mijn werk, meestal om 7u30). Het voordeel van de spuiten is dat je deze blijft zetten tot er een follikel groot genoeg is en dat de dosering na elke controle aangepast kan worden. Bij de opstart van de spuiten ben ik wel even gebroken. Je krijgt een papier mee voor de aanvraag voor terugbetaling van het ziekenfonds waarop staat dat je recht hebt op 6 rondes voor follikelstimulatie en 6 rondes voor IVF. Plots voelt het alsof er een limiet staat op de hele behandeling en dat je kansen ineens heel beperkt worden.
Het was me allemaal even te veel. We leefden in twee realiteiten: naar vrienden toe (die regelmatig de vraag stelden ‘beginnen jullie nog niet aan kinderen’) doen alsof je er nog niet klaar voor bent en dat je nog te veel van je vrijheid aan het genieten bent; maar eigenlijk ben je volop bezig om te proberen zwanger te geraken en heeft niemand een idee van wat je er allemaal voor moet doorstaan. Op dat moment hebben we beslist om ons verhaal stilletjes aan te beginnen vertellen. Als mensen dé vraag stelden, dan gingen we eerlijk antwoorden. En dat was echt een heel goede beslissing. We hadden het gevoel meer gesteund te zijn, dat we de zwaarte niet helemaal alleen meer moesten dragen, en dat we niet de hele tijd een happy façade meer moesten voorhouden. En we zagen ook dat veel mensen wel verschoten, omdat ze er helemaal niet bij stil stonden dat ons antwoord ook een mogelijkheid is. Of we ontdekten net dat er koppels waren in onze omgeving die in hetzelfde schuitje zaten. Waar je eerst het gevoel hebt de enige te zijn die dit voor heeft en dat al de rest maar aan snel tempo zwanger geraakt en baby’s op de wereld dropt, voel je je plots niet meer zo alleen en heb je mensen die je begrijpen.
De spuiten sloegen aan, maar iets te goed, want ik geraakte gemakkelijk over gestimuleerd (i.p.v. 1 of 2 follikels groeiden er 10 joekels tegelijkertijd). Die moesten dan uit mijn eierstok weg geprikt worden (inderdaad auch) om te vermijden dat ze allemaal een eisprong zouden maken. Twee follikels mochten blijven zitten en door inseminatie maakten we dan toch kans om zwanger te geraken (door de pijn van het wegprikken kan je geen seks hebben op het moment dat het nodig is om zwanger te geraken). Maar jammer genoeg waren ook deze pogingen niet geslaagd. Aangezien dit wegprikken eigenlijk een onderdeel is van IVF, maar ze bij mij de eitjes gewoon weg moesten gooien, besloot de gynaecoloog dat we beter zouden overschakelen naar IVF (dat kon voordien niet omdat dit eerst nog eens apart aangevraagd moest worden i.v.m. terugbetaling). Als ik dan toch het ongemak al moest doorstaan, beter meteen onze kansen verhogen. Dat betekende wel eerst een rustmaand voor mijn lichaam.
Wie in een traject zit weet dat wachten echt een van de moeilijkste momenten is. De eerste twee à drie weken ben je met alles bezig: de pilletjes/spuiten, de opvolging, .. maar de laatste twee weken is altijd wachten – op hopelijk positief nieuws, maar meestal dus teleurstelling. De maanden tikken snel weg en om dan nog eens een maand zien ‘weggesmeten’ te worden.. moeilijk. Langs de andere kant weet je dat het nodig is om je lichaam te laten rusten en optimaal aan de IVF te beginnen voor de grootste slaagkansen (en om de administratieve rompslomp rond te krijgen). Ik heb geprobeerd van die maand het beste te maken. Dingen doen die je niet kan als je zwanger bent: gaatjes laten bij schieten in mijn oren, sushi/gepocheerde eitjes/gerookte zalm/… eten, nog eens uitgaan tot in de vroege uurtjes, genieten van de zomer met apero’s/pintjes/cocktails en mijn 30e verjaardag vieren in New York. Het deed me deugd er minder mee bezig te zijn en het gaf nieuwe moed, alsof we een nieuwe start maakten.
Uiteindelijk duurde het 6 weken voor mijn lichaam er klaar voor was, maar eind september begonnen we eraan. Naast de spuit die ik al gewoon was dagelijks te zetten, kwam er nog een andere bij. De eerste (Gonal F) was een pen (zoals een diabetesspuit) die handig zelf te zetten was, maar de nieuwe spuit was een ‘echte‘ spuit en een heel venijnige. Het was dus aan Lucas om deze te zetten (gelukkig kregen we de eerste keer hulp van een buurvrouw die verpleegster is). De laatste paar dagen dat de spuiten gezet moesten worden barstte ik vaak in huilen uit. De huid op mijn buik recupereerde niet en ik had blauwe plekken op mijn buik, waardoor de naalden vlijmscherp aanvoelden.
Er leken minder follikels te groeien dan de keren voordien toen ik (niet expres) overgestimuleerd was. Maar uiteindelijk waren er toch een kleine 10 follikels en konden ze wegprikken. 7 eitjes konden ze weghalen, de dag nadien kregen we nieuws dat er 6 eitjes rijp waren, en drie dagen na de pick-up waren 4 eitjes bevrucht geraakt (2 via IVF en 2 via ICSI). Wat een opluchting, dat betekende 4 kansen! Ze werden alle vier ingevroren, want mijn lichaam maakte al te veel progesteron aan, waardoor het embryo niet genoeg tijd zou hebben om in te nestelen bij een terugplaatsing. Weer een maand wachten. Gelukkig geen spuiten meer nu, gewoon pilletjes om mijn lichaam klaar te maken voor de terugplaatsing (die moest ik ook al nemen toen ik enkel Gonal F moest prikken en bij de pick-up ronde voor IVF trouwens). En op 25 november zagen we op de echo -floep- ons eerste bevruchte eitje teruggeplaatst worden. Weer twee spannende weken wachten..
De dag voordat we naar het ziekenhuis moesten voor de zwangerschapstest kreeg ik alle tekenen dat mijn regels eraan kwamen. Ik zei tegen Lucas dat het weer een teleurstelling zou zijn en dat we ervan uit moesten gaan dat het niets was. Op vrijdag 6 december gingen we vroeg naar het ziekenhuis voor de test, zodat we het resultaat zouden krijgen voordat Lucas naar zijn werk vertrok. Grote verbazing toen de test toch positief was! We zijn allebei in huilen uitgebarsten, wat een ontlading! Maandag volgde een tweede test om te zien of er een goede evolutie was. En dan twijfel je even of het niet voorbarig is om die vrijdag al te vieren.. Maar na (exact!) een jaar in het traject wouden we zo’n moment niet laten voorbij gaan. Het moest gewoon gevierd worden! Stel dat het maandag slecht nieuws zou zijn, dan hadden we toch even onze positieve bubbel gehad, en het was een mijlpaal die we niet zo konden laten voorbij gaan. De test maandag was uiteindelijk heel positief, de volgende echo ook, en de volgende en ondertussen zitten we op 32 weken zwangerschap.
Het voelt echt vreemd, maar het traject lijkt ondertussen een eeuwigheid geleden, een verre herinnering. Enkele weken geleden kwam ik tijdens de grote kuis weer even de potjes met naalden en spuiten tegen, en barstte ik in tranen uit.. plots herinnerde ik me opnieuw levendig hoe zwaar het allemaal geweest was. En dan kan ik me niet inbeelden hoe zwaar het nu moet zijn voor de wensouders die in een traject zitten en weeral in een wachtfase gezet zijn omdat alles gepauzeerd werd door Corona. Weeral die onwetendheid over wanneer en hoe lang nog?
Zorg goed voor jullie zelf en trap op de rem wanneer nodig. Daarmee bedoel ik niet in het traject maar in de rest van je leven. Ik heb zelf die fout gemaakt. Na enkele maanden in het traject, had ik het heel moeilijk om de teleurstelling en emoties te plaatsen. Ik had heel veel aan Lucas, wij zijn nog meer naar elkaar toegegroeid en ik heb altijd het gevoel gehad dat we er samen in zaten. Hoewel de gedachte een paar keer in mijn hoofd gepasseerd is ‘bij hem is alles ok, het probleem zit bij mij’, heb ik dat nooit echt zwaar gevoeld omdat hij me nooit dat gevoel gaf en zelfs meerdere keren die gedachte bij me wegnam. Toch deed het me enorm deugd toen ik na mijn eerste breekpunt in april een therapeut begon te zien. Ze hielp me om alles een plaats te geven en het deed gewoon ook enorm deugd om eens mijn verhaal te doen aan iemand die er buiten stond. Tijdens dat eerste breekpunt heb ik twee dagjes ziekte genomen, ben ik eens een dag lekker naar de sauna geweest om te ontspannen en heb ik mezelf in de watten laten leggen met een fancy massage. Ik heb toen ook uitgelegd aan mijn teamleader en aan HR wat er gaande was, en ben zo dankbaar voor alle begrip die zij hebben opgebracht.
Begin augustus volgde er jammer genoeg een tweede breekpunt. De maanden ervoor waren een rush geweest doordat ik veel aan het reizen was voor het werk, tijdens mijn dagen recup ook nog eens vroeg moest opstaan om op controle te gaan naar het ziekenhuis, en je terwijl je lijf nog vol zit te pompen met hormonen,.. Mijn therapeut heeft me dan het volgende laten inzien: mijn leven liep door zoals altijd en ik heb het traject er gewoon bij genomen ipv mijn energie te herverdelen over de verschillende aspecten van mijn leven (werk, sociaal netwerk, relatie, huishouden, familie,…). Je moet je energie zien als een balk die onderverdeeld is over die aspecten (100%). Als je dan een stuk toevoegt ipv te herverdelen wordt je balk bijvoorbeeld 120%. Die 20% moet van ergens komen en dat is dan uit je reserve. Als je dat maand na maand blijft doen zonder andere aspecten van je leven aan te passen, ga je te diep in je reserve en crash je. Wat dus bij mij gebeurde. Ik ben drie maanden volledig thuis geweest en zit sinds begin november in progressieve werkhervatting. Maar als ik dus een tip kan meegeven: stap op tijd op de rem en herverdeel je energie ipv in reserve te gaan. Ik vond dat ook heel moeilijk, want ik dacht ‘ik zit hier nog maar enkele maanden pilletjes te nemen en heb het al moeilijk.. er zijn mensen die jaren in een ivf traject zitten, die hebben het pas moeilijk. Dus doe niet belachelijk en doe gewoon verder’. Bega die fout niet! Het is zwaar en legt een enorme last op je leven, dus aanvaard dat je even gas moet terug nemen op andere vlakken. Die keuze is niet gemakkelijk, maar anders wordt nadien die keuze wel voor jou gemaakt en liggen alle vlakken even plat. Het is ok om het wat rustiger aan te doen en te aanvaarden dat het traject een grote aanslag legt op de rest van je leven.
Voor iedereen die niet in dit traject zit, ik hoop dat ons verhaal jullie kan doen inzien dat er ook een hele grijze zone is tussen ‘ik wil geen kinderen/ben nog niet toe aan kinderen‘ en ‘we zijn zwanger’. Wees dus voorzichtig met de vraag ‘en beginnen jullie nog niet aan kinderen?’. Want er is niets pijnlijker op het moment dat het bij jou niet lukt. Dus stel de vraag gewoon niet. Of stel de vraag enkel aan goede vrienden, bij wie je weet dat je er voor hen kan zijn moest hun antwoord niet zijn wat je verwacht. En vermijd in dat geval ook reacties als ‘het komt wel in orde’ (dat weet je niet en dat voelt ook zo niet) of ‘het is zo oneerlijk, jullie zouden zo’n goede ouders zijn’ (daar zijn we vet mee). Wat het meest geapprecieerd wordt zijn oprechte vragen naar wat je allemaal doormaakt en reacties als ‘kut, dat is balen’ en ‘dat moet zo zwaar zijn’. ?
Om af te sluiten wil ik toch ook heel graag de dienst fertiliteit van het Imelda ziekenhuis in Bonheiden bedanken en specifiek Dr. Pelckmans en vroedvrouw Veerle Le Compte. Zij hebben enorm veel voor ons betekend en stelden ons telkens gerust met hun persoonlijke aanpak en luisterend oor. Ook al heeft het een jaar geduurd, we hadden altijd het gevoel dat het vooruit ging en dat er geen onnodige tijd verloren werd. Twee topvrouwen die ik alleen maar kan aanraden mocht je in hetzelfde schuitje zitten!
