Onze kinderwens was vurig en ik wilde álles juist doen.
Ik zou een volledige check-up doen bij de gynaecoloog, 3 maanden foliumzuur slikken, gezond eten, geen druppel alcohol aanraken (mijn partner, na lang gezeur, zou ook niet drinken. Zijn soldaten moesten toch ook in opperbeste staat zijn?! Nee?). En dit allemaal vóór ik zou stoppen met de pil. Je wil niet weten welke lijstjes aan Do’s and Don’ts ik in petto had voor tíjdens de zwangerschap.
Als puber heb ik gesukkeld met een majeure depressie. Majeur… Een woord dat me altijd erg is bijgebleven toen ik het las op de papieren van de mutualiteit. Majeur betekent “aanzienlijk, gewichtig, met grote gevolgen”.
Na veel therapie, bezoeken aan de psychiater en een 3de soort antidepressiva die aansloeg, kwam ik er uiteindelijk na 2 jaar bovenop. Nog eens 2 jaar later; gelukkig, gezond, uitstekende studente op de hoge school, besloot ik in samenspraak met mijn psychiater af te bouwen, om uiteindelijk te stoppen. Ik herviel in een majeure depressie enkele maanden later… Mijn wereld stortte opnieuw in. Het ging snel, maar gelukkig werd ik ook vrij snel opgevangen met de juiste zorgen en hervatte ik de medicatie. Mijn psychiater zei dat het waarschijnlijk niet echt de juiste periode was geweest om te stoppen. Ik stond namelijk onder veel druk met mijn studies, ik ben een uitermate perfectionist én ik woonde al samen met mijn partner. Ik begreep zijn conclusie. Later zou het vast wel lukken.
Later zou het vast wel lukken.
Weer 5 jaar later was hij daar; onze vurige kinderwens. Ik was ondertussen afgestudeerd en had een goede job. Mijn voorbereidingen voor een gezonde zwangerschap waren klaar. Alleen restte er nog 1 ding. De medicatie. Daar moest ik vanaf voor een gezonde zwangerschap.
Opnieuw bouwde ik af. Deze keer zou het zeker lukken. En dat bleek ook. Na 6 maanden werd ik zwanger. Dolgelukkig waren we! Tot ik 11 weken ver was en mentaal volledig crashte. Mijn huisdokter zette me 2 weken thuis en in tussentijd zou ik bij de psychiater terecht kunnen. Terug waren we bij af… En nu? Terug met de medicatie beginnen? Dat bleek te riskant midden in een zwangerschap. Ik zou de rest van mijn zwangerschap absoluut moeten proberen doorkomen zónder medicatie. Na de bevalling zou ik direct opnieuw moeten starten om nog een ergere postnatale depressie te voorkomen. Ik werd thuis gezet; de enorme stress (inclusief paniekaanvallen) waren niet goed voor de baby. Ik verloor alle respect van mijn collega’s (ik had hen tenslotte in de steek gelaten en stelde me aan…).
De zwangerschap duurde lang, heel lang. Dagen, weken, maanden staarde ik letterlijk naar dezelfde muur op ons appartementje. Buiten komen lukte me amper. Maar ik moest en zou goed voor mijzelf blijven zorgen (Do’s and Don’ts). Al was ik nu heel bang voor het moederschap, ik keek er wel enorm naar uit en telde de dagen af.
Ik was ervan overtuigd dat de medicatie vrij snel zijn werk zou doen eens ik ermee startte na de bevalling. Dat had ie altijd al gedaan. En dan zou ik kunnen genieten. Genieten van de zomer, van ons kersvers gezinnetje, van het borstvoeding geven op een bankje in de schaduw, … Borstvoeding. Mag ik borstvoeding geven met die medicatie?! Mijn dagdroomwereld stortte opnieuw in. Ik mocht absoluut géén borstvoeding geven met deze medicijnen vertelde mijn psychiater en gynaecoloog even later. Echter was de optie er ook niet om mijn medicatie niet te gaan herstartten. Ik hing nú al aan een zijden draadje. En dat besefte ik zelf ook.
Het feit dat ik geen borstvoeding zou kunnen geven was voor mij ondenkbaar. Ik had hier al zo vaak over gedroomd. Voor mij was het geen keuze, het was een evidentie. Het was een absolute Do op mijn lijstje. Een droom. Een moeten? Ja, ook een moeten. Ik voelde mij er niet alleen verplicht toe als mama, maar ook als vroedvrouw. Klopt… Ik ben vroedvrouw. En het is mijn passie. Hoe kan ik nu vroedvrouw zijn als ik zelf mijn kind geen borstvoeding geef?! Wat gaan de mensen van mij denken? Wat als een patiënt aan mijn vraagt “heb jij borstvoeding gegeven?”. Dat kan toch niet? Ik kan toch niet zeggen “Nee ik niet, maar hey komaan doorbijten, je komt er wel!”.
Ik heb hier veel traantjes voor gelaten; thuis, bij familie, vrienden en bij de psychiater. Nu ik het neerpen lopen mijn ogen weer vol. Het voelde en voelt nog steeds als een enorm falen. Toch begreep ik de argumenten van mijn psychiater.
“Silke, jouw kindje heeft een gezonde mama nodig, niet een mama die ten kostte van zichzelf borstvoeding geeft en het risico neemt zichzelf zo hard te verliezen dat ze op een dag, voor een lange tijd, geen mama meer kán zijn.’’. Hij had gelijk. 100%. Maar het was hard. Het deed pijn.
Hij had gelijk. 100%. Maar het was hard. Het deed pijn.
Wanneer ik nu kersverse mama’s begeleid, die op een gegeven moment echt willen stoppen met borstvoeding, omdat ze voelen dat ze dit zelf mentaal niet meer trekken, geef ik hen alle steun. Ik begrijp dat ‘stoppen’ voor hen niet zomaar een evidentie is, maar een moeten. Het doet pijn.. En ik ben dus niet de vroedvrouw die ze blijft pushen, want “het is goed voor de baby”. Borstvoeding is niet enkel voor de baby. Ook mama en zelfs papa moeten zich hier goed bij voelen. Borstvoeding is geen evidentie. En als jij als mama voelt dat het te veel van je vraagt, dan moet iedereen daar alle respect voor hebben. Mensen zouden zich hier niet moeten voor verantwoorden. En dat wordt de dag van vandaag heel veel opgeëist. Die verantwoording.
Heel spijtig vind ik dat.
We zijn nu 5 jaar later. En ik blokkeer nog steeds bij de vraag “heb jij borstvoeding gegeven?”. Ik voel mijn maag ineen krimpen, de schaamte opkomen en het gevoel van gefaald te zijn als mama, als voorbeeld, is daar weer. Ik wil mijzelf dan ook telkens verantwoorden en merk een slecht verstopte afkeurende blik in hun ogen op.
Ik steun alle mama’s die borstvoeding geven en probeer hen aan te moedigen om de vaak moeilijke eerste weken door te komen. “Komaan nog even en je zal zien dat je er de vruchten van plukt binnen een week of 2.”
Ik steun nog eens te meer alle mama’s die om welke reden dan ook níet voor borstvoeding kiezen of ermee stoppen. Jullie kiezen om goed voor jezelf te zorgen. En ook dát is een applausje waard.
