1 jaar. Zolang ben ik ondertussen moeder van ons zoontje. En wat voor een jaar was dat…
Toen we probeerden zwanger te we worden, hadden we al snel geluk. Na amper twee maanden proberen, was ik al zwanger. Ik was eerlijk gezegd nogal overdonderd. In mijn hoofd ging het nog wel even duren voor we zwanger werden en hadden we nog wel wat tijd voor ons met twee… niet dus. Was het nu hierdoor of de afschuwelijk vermoeidheid, maar ik heb geen minuut genoten van mijn zwangerschap. En dat is de eerste keer dat ik voelde en merkte. Eerlijk zeggen dat je niet geniet van je zwangerschap en er eigenlijk niet veel leuk aan vindt, wekt heel wat heftige reacties op bij andere mensen.
Ook eens onze zoon er was, had ik niet echt het gevoel op een roze wolk te zitten. Een zware bevalling, weinig slaap en de borstvoeding die echt niet goed liep, zorgden ervoor dat de eerste weken (ik zou zelf durven zeggen de eerste maanden) hier een echte overlevingsstrijd werden. Mijn man ik hadden het allebei heel lastig met onze nieuwe rol als ouder. En ja , ik vermeld mijn man, want deze mogen we echt niet vergeten. Voor hen is het ouderschap ook een hele nieuwe uitdaging en zij hebben ook heel wat nieuwe gevoelens die ze een plaats moeten geven.
Laat ons zeggen dat de perfecte plaatjes op sociale media en de verhalen van andere ouders over makkelijke slapers, perfect lopende borstvoeding,.. ons niet echt hielpen.
En dus, was ik hierover eerlijk tegenover mijn omgeving. Tegen iedereen die vroeg hoe het nu met ons ging, zei ik eerlijk dat het allemaal wat moeilijk was. Dat het niet was wat we verwacht hadden en dat we het best lastig hadden. Maar als snel merkte ik dat dat niet het antwoord is dat mensen verwachten. Alsof het prille ouderschap in onze maatschappij iets moet zijn wat je leuk moet vinden, het moet precies altijd rozengeur en maneschijn zijn.
Wat ik eigenlijk wil duidelijk maken is: Laten we allemaal wat eerlijker zijn tegen elkaar en echt luisteren. Wanneer je aan jonge ouders vraagt hoe het met hun gaat, neem dan echt te tijd om te luisteren. Zodat ze ook het gevoel hebben dat ze eerlijk kunnen en mogen zijn. En laten we elkaar vooral niet veroordelen voor de keuzes die we maken.
Afsluiten wil ik met te zeggen hoe dankbaar ik me op deze moment voel. Dankbaar voor de pracht van de zoon die wij hebben, want oh man dat is ie zeker en vast. En ook vooral dankbaar voor de vrienden en familie die ons onvoorwaardelijk gesteund hebben tijdens het afgelopen jaar. En die zonder veel woorden soms zoveel kunnen betekenen. Want een kind opvoeden doe je niet alleen of met twee. Nee daar heb je een heel leger voor nodig.
